Tekst achterflap

In augustus 2022 kreeg fotografe Muriel Verbist de laatste dosis van de chemotherapie die ze moest volgen na haar borstkankerdiagnose een halfjaar eerder. De onmiddellijke dreiging van de kanker was weg, maar ook de duidelijke richtlijnen en structuur die de chemo had geboden. Omdat ze nood voelde aan stabiliteit, besloot Muriel om haar herstelproces te documenteren. Om de twee weken maakte ze een zelfportret in haar geïmproviseerde studio thuis.

In dit ritueel vond Muriel energie, moed en hoop. De systematische herhaling van de specifieke handelingen van het fotograferen bracht regelmaat en troost. De zelfportretten onthullen elk detail, elke porie, elke rimpel in het gezicht. De beelden zijn persoonlijk en onthullend, maar anderzijds houden ze ook veel verborgen. De zachte belichting, de neutrale achtergrond en het uitdrukkingsloze gezicht verraden niet welk verhaal er achter de blik van de fotografe schuilgaat.

Door de conceptuele benadering – elk van de 32 foto’s is consequent volgens dezelfde methode gecomponeerd – lijken alle foto’s op elkaar, maar terwijl je door de serie bladert, worden subtiele veranderingen zichtbaar. Op die manier word je als toeschouwer getuige van een langzame transformatie, en een metgezel op de weg naar herstel.

Details