Tekst achterflap

In een kleine massagesalon ontvangt een vrouw, dag na dag, mannen die hun vermoeide lijven en onuitgesproken verlangens bij haar neerleggen. Ze praten, klagen, ademen uit — zij luistert, knikt, masseert. Wat begint als routine, ontvouwt zich langzaam als een verstilde ondergang: terwijl zij hun spanningen wegneemt, stapelt de hare zich op. In haar thee zit iets dat scherper wordt, bij elke slok. De gesprekken zijn banaal, hun aanrakingen kortstondig, maar onder de oppervlakte groeit iets onverzettelijks. Wanneer de woorden uitgewerkt raken en de lichamen uitgeblust zijn, wordt de stilte niet lichter maar zwaarder. De vrouw zegt weinig, maar haar lichaam spreekt. Wat zich eerst liet verdragen, begint te branden. In het tweede deel van het stuk keert de stem terug: rauwer, feller, niet langer dienstbaar. Hier wordt geen troost meer gegeven, maar vuur gespuwd. Wat lang onderhuids smeulde, zoekt nu een uitweg. Een wrang, ritmisch en indringend toneelstuk over routine, zelfuitwissing en het stille geweld van beleefdheid.

Details